Gitaren en gitaristen | Op eigen wijze geschreven
Auteur: Hein
Gitaren en gitaristen
Op deze pagina vind je de bijbehorende teksten van de fotogalerij, geschreven door Hein.
Er zijn nogal wat bekende gitaren en gitaristen. Hein schrijft er geheel op eigen wijze over.
De gitaar
De gitaar
Als je voor dit instrument hebt gekozen om er achter te komen wat je muzikaal allemaal in de mars hebt, dan heb je de juiste snaar geraakt.
De gitaar, akoestisch of elektrisch, is een pracht van een muziekinstrument. Om te horen, naar te kijken maar vooral om te (leren) bespelen.
Hoewel de gitaar in het verleden wel eens is misbruikt (in de fik gezet, als tennisracket gebruikt etc.) is het de bedoeling dat je middels het beroeren van de snaren geluiden maakt en eventueel
later mooie geluiden maakt.
Welke geluiden “mooi” zijn….? Het is te persoonlijk om daar een antwoord op te geven.
Dus begin maar met ontdekken zou ik zeggen.
Leg je oor te luister, houdt je vingers soepel en koester je droom, maar altijd met een gitaar in je nabijheid.
Laat je geen beperkingen opleggen. Gitaar spelen is voor iedereen, jong en oud.
“Als het werk erop zit is gitaar spelen het enige pensioenakkoord dat met de inflatie meegaat”.
Hein
Brian May
Red Special
Brian May, gitarist bij de Britse rock-formatie Queen, bouwde samen met zijn vader een elektrische gitaar die in alle opzichten aan de wensen van Brian voldeed. Hoe custom wil je het hebben?
Zij noemden hun gitaar “Red Special”.
Tijdens de vele gigs die de band gaf bespeelde hij hoofdzakelijk deze gitaar.
Ook op de vele albums die Queen maakte gebruikte Brian zijn Red Special.
“Red” (mahonie kleurig rood/bruin) zegt genoeg over de kleur.
“Special” zegt, naast het prachtige eindresultaat, vooral veel over de betekenis van het totale project en de samenwerking met zijn vader.
En wij….? Wij mogen nog steeds genieten van wat Brian ons heeft gegeven met het spel op deze gitaar.
Hein
De dobro
De Dobro
De uitvinders van de Dobro, de Tsjechische broers John, Rudy en Emil Dopyera ( DO..pera BRO..thers) zijn waarschijnlijk meer voor het unieke geluid van deze gitaar gegaan dan voor het uiterlijk.
Maar qua schoonheid is dit instrument niet meer te evenaren, laat staan voorbij te streven.
In de blinkende buitenkant van de body kun je je als
het ware spiegelen en afvragen wie de mooiste is in het land.
Ik zou niet wachten op het antwoord….maar beginnen met spelen op deze prachtige gitaar. En zoals elke andere gitaar kan je hem ook als slide bespelen. Met de dobro wordt je alles in de schoot geworpen.
De oorspronkelijke dobro heeft 3 resonatoren in de vorm van een kegel en werken als de speakers in een audiobox.
De dobro produceerde daardoor een hoger volume dan de
conventionele flat-top gitaar.
Het specifieke geluid van deze gitaar leent zich natuurlijk voor een specifieke soort muziek( bluegrass bv. of country) maar laat je daardoor niet afschrikken.
Als jij als aankomend singer/songwriter je eigen draai aan dit instrument wil geven dan doe je dat toch.
Do(bro) your thing!
Hein
Jimi Hendrix
De ervaring van Jimi
Duidelijk is dat Jimi Hendrix geen twee linkerhanden had.
Dan zou zijn gitaarspel ook op een linkshandige gitaar hem niet zo goed zijn afgegaan.
Maar de selfmade muzikant koos niet voor het gemak dat anderen voor hem hadden gereserveerd. Jimi gebruikte een rechtshandige gitaar, en legde de snaren gewoon andersom!
Dat was de enige aanpassing die Jimi deed op zijn favoriete Fender Stratocaster. Hoezo cut away body?
Hij was onmiskenbaar een natuurtalent en omdat hij zo’n kort leven heeft gekend moet hij al bij zijn geboorte een legende zijn geweest.
Hij stond bekend als tovenaar van de effecten. Als een van de eerste gitaristen gebruikte Jimi een phaser. Mocht je willen weten (maar waarschijnlijk wist je het al) hoe een wah-wah moet klinken, luister dan bijv. naar zijn Voodoo Chile.
Als je bij het luisteren van goede gitaarmuziek een paarse waas voor de ogen krijgt, het gevoel krijgt dat je betoverd bent door magie of het idee hebt dat je maar op een steenworp afstand bent van de zon dan weet je het…….je ervaart wat Jimi Hendrix ervoer.
Hein
Fender gitaar
Fender gitaar
De gitaren van (Leo) Fender zijn immens populair. De best verkochte types zijn de Telecaster, oorspronkelijk Broadcaster genoemd en de Stratocaster.
De Telecaster wordt vooral veel in de country- en westernmuziek gebruikt en wordt weleens het muzikale werkpaard genoemd.
Het is een zeer degelijke en goed bespeelbare gitaar die lang meegaat.
Zelfs jazz muzikanten spelen graag op deze gitaar met haar typisch felle, snerpende geluid.
De Stratocaster met zijn fraaie, herkenbare body is vooral populair bij rockmuzikanten. De makkelijk in de hand en comfortabel tegen het lichaam liggende gitaar leent zich daarom goed voor de moderne, beweeglijke muzikant. Hoewel hij door Leo niet als zodanig ontworpen is speel je er net zo makkelijk mee als je hem in je nek hebt liggen of de gitaar op je rug hebt hangen.
Gitaarvirtuozen als Rory Gallagher en Stevie Ray Vaughan hadden hun Strat letterlijk tot op de nerf afgespeeld en nooit hoefden ze deze gitaar aan de kant te zetten.
Betrouwbaarheid, mooie vormgeving en een herkenbaar geluid maken de Fender tot wat het is….een unieke gitaar.
Ik zeg altijd: “met een Fender...dan bender”
Hein
De Flying V en Reverse Flying V
Gitaarbouwers zijn zeer creatief.
Er zijn zoveel gitaarmodellen bedacht en gerealiseerd dat je zou denken dat het nieuwste model niet meer bespeelbaar zou kunnen zijn! Niets is minder waar.
Aangezien de eerste Flying V( uitgevonden door Ted McCarty) al in 1958 werd gemaakt en deze gitaar toch een uitzonderlijk afwijkende body heeft, moet men voor de gitaar in de toekomst alle vertrouwen hebben gehad.
Kijk maar eens op internet…..bijzonder creatieve modellen zijn bij voorbeeld de steam-punk gitaren.
Ted zal zijn tijd ver vooruit zijn geweest want zo dacht hij..”als er een markt is voor de Flying V, dan is er ook een markt voor de Reverse Flying V”.
En zo is het. Gewoon het zaakje omdraaien en verder gaan.
En bij de banjo zou je dan al helemaal niet in de fout kunnen gaan!
Het model van de Flying V brengt natuurlijk alle associaties van de Metal en Hard-rock met zich mee maar de eerste persoon die hem meeneemt naar een gezellig kampvuur krijgt waarschijnlijk applaus. Is het niet voor zijn spel, dan toch voor zijn moed.
Hein
Dubbelhals Gitaar
De dubbelhals gitaar
Je hoeft niet bang te zijn met de nek aangekeken te worden als je een gitaar bespeelt met dubbele hals. In tegendeel. Men zou het alleen al doen uit bewondering voor gitaarvirtuozen als Jimmy Page of Carlos Santana.
Hoe men “halsbrekende” toeren moet vermijden bij het bespelen van deze gitaar zou ik niet weten.
Ik kan me het gemak van zo’n gitaar wel voorstellen. Je hebt tenslotte de keuze uit twee verschillende geluiden bij of beter gezegd in de hand.
En wanneer je in jouw band de onbetwiste almost multi-instrumentalist bent dan ben je waarschijnlijk in het bezit van een dubbel-hals gitaar met op de bovenste hals de bassnaren en onder de gewone setting voor de lead gitarist.
Wegens ruimte- en tijd gebrek wordt er op de drie, vier en meervoudige halsgitaren hier niet verder ingegaan!
Hoe het ook zij, als je al op de geluidsgolven van gitaarklanken wilt worden meegedragen dan ga je met een dubbelhalsgitaar eens zo ver.
Geloof me maar!
Hein
Joe Bonamassa
Hey Joe
Klopt….als je denkt dat is een nummer van Jimi Hendrix.
Maar ik had elke andere bluesmuzikant kunnen begroeten met hey.
Ik bedoel echter Joe Bonamassa. Een van de jongere gitaarvirtuozen die waarschijnlijk ook op jou als bluesliefhebber indruk maakt.
Het is fijn te weten dat er een nieuwe generatie (blues) muzikanten
in de startblokken staat. Joe is het levende bewijs hiervan hoewel hij al enkele jaren eerder uit deze blokken vertrokken is. Toch….hij inspireert een grote groep nieuwkomers.
Zijn muziek is te breed om enkel van blues te spreken maar heeft alle raakvlakken hiermee.
Welke voorkeur voor gitaar Joe heeft is mij niet bekend maar hij speelt altijd met passie.
Zijn collectie elektrische en akoestische gitaren is enorm.
Maar ook Joe speelt maar op één instrument tegelijk.
Hoewel...tijdens live optredens maakt hij een enkele keer gebruik van de Theremin, maar dat apparaat hoeft ie niet aan te raken.
Een gitaar moet je (gelukkig) wel aanraken. Dus daar zullen we het maar bij houden.
Hey jij dus….gitarist, ga gerust experimenteren maar laat je vooral inspireren.
Hein
Dreadnougt Gitaar
De dreadnought gitaar
Kenmerkend voor de dreadnought gitaar is de grotere en meer hoekige schoudervorm van de klankkast.
Groter dan bij de meeste andere akoestische gitaren toentertijd.
De “dreads” zoals musici ze onderling vaak noemen, hebben meestal ook een harder geluid dan de klassiek gevormde gitaar.
Prettig toch als je unplugged speelt!
De eerste dreadnoughts, afgeleid van de naam van een Engels slagschip, zijn van de bekende akoestische gitaarfabrikant Martin & Company, die tevens de naamgever is van dit soort gitaren.
De stijl van dit type westerngitaar is sindsdien vaak overgenomen door andere gitaarfabrikanten.
En hoe je hem ook wilt noemen, flattopgitaar, steelstringgitaar, dread, westerngitaar of “D-size-gitaar”(zoals de Engelsen hem noemen).
De dreadnought is, ook in de huidige tijd, het meest gangbare en populairste model onder de akoestische gitaren.
Daar kan geen slagschip tegen op!
Hein
Pete Townshend
Molenwiekende Pete
Het belangrijkste van een muzikant is natuurlijk datgene wat hij laat horen. Maar het oog wil ook wat moet Pete Townshend van the legendarisch band The Who hebben gedacht.
Zoals hij sommige klassiekers van de band visueel ondersteunde
was uniek in zijn soort. De hoge sprongen met gespreide benen en de niet bepaald zachtzinnige behandeling van zijn gitaar waren al opvallend.
Maar de manier waarop hij met zijn rechterarm in een ronddraaiende, molenwiekende beweging de snaren “beroerde”, werd het kenmerk van Pete.
Zoals gezegd, het geluid was toch wel het belangrijkste voor Pete.
Maar wat hij uit zijn gitaar wist te halen hadden ze er in de fabriek niet ingestopt!
Met de meest geavanceerde effectenapparaten en andere “hulpmiddelen” (hij maakte zelfs gebruik van een gitaarsynthesizer), kon Pete het geluid van zijn gitaar altijd naar eigen hand zetten.
Je eigen draai er aan geven zegt men dan.
Pete Townshend kon er in ieder geval wel brood van bakken!
Hein
Gibson Gitaar
De Gibson (Les Paul)
Al aan het eind van de 19e eeuw werd de eerste arch-top
akoestische gitaar uitgevonden en gebouwd door Orville Gibson.
Niet slecht voor iemand die als bediende in een schoenwinkel
werkte. De rest is geschiedenis zegt men dan!
Echter,...de meeste huidige gitaristen die een Gibson bespelen
zullen toch de voorkeur geven aan de elektrische variant. En dan
met name de immens populaire Les Paul.
De naamgever van dit model was Lester William Polsfuss, Gibsonfan van het eerste uur.
Hij experimenteerde met onder andere twee halve bovenbladen van esdoornhout en elementen met apart instelbare pooltjes tot het de goedkeuring kreeg van de Gibson-directeur en in productie werd genomen.
Gibson heeft honderden modellen akoestische en elektrische
gitaren, meer dan elke andere producent van gitaren.
Dus mocht je naar aanleiding van een concertbezoek van je
favoriete muzikale held zeggen, “zo’n gitaar wil ik ook”, dan kun
je het best naar een gespecialiseerde gitaarwinkel gaan en alles
uitproberen wat daar aangeboden wordt.
Want geloof me, een Gibson (welke dan ook) kan er identiek
uitzien maar er zijn er geen 2 die identiek klinken. Probeer alles
uit (van snaren, pedalen tot versterkers), om je persoonlijke
voorkeur te creëren.
What more or Les(s) Paul do you want?
Hein
Steve Vai
Er was eens.....
Er was eens een gitarist die zijn gitaar altijd in een gitaarkoffer het podium opsleurde om er toch maar zeker van te zijn dat deze niet door anderen zou worden aangeraakt( lees: ontstemd!).
Maar, zo vroeg de gitarist zich af, waarom zou ik ook het gewicht van die koffer telkens het podium op moeten zeulen. Dat kan vast anders dacht hij bij zichzelf.
Dus ging de gitarist terug naar zijn tekentafel waar hij al meerdere van zijn gitaren had ontworpen.
Hij wilde de blauwdrukken van al zijn ontworpen gitaren uit zijn kantoorkoffertje pakken en op dat moment dacht hij, eureka!!, een hengsel aan de gitaar zelf dat is het.
Maar zoals bij bijna elke uitvinding was ook hier wel een second- opinion op zijn plaats. Dat hengsel zou toch alleen maar in de weg zitten tijdens het spelen.
De gitarist wist echter dat hij dicht bij de oplossing van zijn vraagstuk zat. Met zijn duim en wijsvinger tegen het voorhoofd gedrukt viel het kwartje. Het kan ook een gulden zijn geweest. In de overlevering hiervan is nooit enige duidelijkheid verkregen.
Het “hengsel” zou geïntegreerd in de gitaar moeten worden!
Hij was blij met zijn praktische en innovatieve uitvinding en
vanaf dat moment zagen al zijn fans hem met zijn zelf ontworpen gitaar het podium op stappen.
De blauwdrukken is hij kwijt geraakt maar ergens op YouTube moeten er nog foto's van te zien zijn.
Hoe dan ook: hij leefde nog lang en gelukkig met zijn handvat gitaar!
Hein
Neerlands Trots
Neerlands trots
Het getuigd niet erg van genuanceerdheid of zelfs zou men kunnen denken aan leeftijdsdiscriminatie.
Maar ik bedoel toch echt de heren gitaristen op leeftijd waar ik als (gitaar) muziekliefhebber blij van wordt als ik ze hoor spelen.
Je ontkomt er niet aan namen te noemen ook al weet je dat je degene die je niet noemt zeer tekort doet. Het zij zo!
Er kwam en komt erg veel goede muziek uit ons kleine kikkerlandje. In het verleden werden deze pareltjes van singels en lp’s mede gedragen door de goede gitaristen die wij rijk zijn.
Jan Akkerman, Eelco Gelling, Eddy van Halen (overleden in 2020), George Kooymans, Harry Sacksioni, Adrian (Adje) Vandenberg om maar enkelen te benoemen, zijn toch in mijn ogen nationale gitaarhelden.
Is er niemand genoemd waarvan jij van je stoel valt, opveert of minstens op het puntje ervan gaat zitten dan spijt me dat.
Neem toch deze gelegenheid te baat om je vertrouwd te maken met deze en andere namen van Nederlandse gitaristen.
Een betere stimulans om gitaar te leren spelen is er bijna niet.
What's in a name? Alles! De jouwe ontbreekt!….Nog!
Hein
Gary Moore & Peter Green
Greeny
De elektrische gitaar leent zich bij uitstek voor het vertolken van emoties in de blues. Peter Green, grondlegger van Fleetwood Mac en daarmee de elektrische gitaarblues, wist dat als geen ander.
De mooiste (Engelstalige) tranentrekkers komen uit zijn muzikale pen. Liefde en ellende werden nooit zo mooi op vinyl geperst!
Peter Green gebruikte meestal zijn goudkleurige Gibson Les Paul om de woorden in een song kracht bij te zetten.
Maar de songs zonder tekst zijn daarom niet krachteloos.
In tegendeel….,luister naar Albatross en je weet wat ik bedoel.
Latere bluesiconen toonden hun respect voor hetgeen Peter Green voor hen heeft betekent door zijn muziek met (bijna) even zoveel passie opnieuw live te spelen of zelfs op te nemen.
Gary Moore was in deze zeker zijn evenknie en hem viel ook het respect van Peter te beurt.
Omdat nog eens te onderstrepen gaf Peter Green zijn geliefde goudkleurige Gibson Les Paul cadeau aan Gary.
Dat hij hiervan zeer onder de indruk was is een understatement.
Als dank gaf Gary de gitaar liefkozend de naam “Greeny”.
Bluesvrienden onder mekaar zullen we maar zeggen.
Gelukkig maar dat Peter niet “Ween” met zijn achternaam heette!
Hein
